Jarno was twaalf toen hij in de winter van 2011 met de fiets naar de chiro in Elversele reed en door een onoplettende chauffeur werd aangereden. De impact verbrijzelde Jarno’s voet, waardoor chirurgen een deel van zijn onderbeen moesten amputeren. “Ik herinner me nog elke seconde. Het slowmotion filmpje zit in mijn hoofd. Ik kan het om het even welk moment afspelen, maar dat doe ik nog maar zelden”, vertelt Jarno. “Ik was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Een dom ongeluk, brute pech.” Na een lange revalidatieperiode en een mentale dip begon hij weer te sporten. “Het was heftig om zo’n ongeval als twaalfjarige mee te maken. Ik deed niets en ik at veel, tot mijn mama me verplichtte om weer te gaan sporten. Zonder dat ik het wist, schreef ze me in bij een zwemclub voor mensen met een motorische beperking. Zwemmen was een sport die ik niet kende, en waar ik allesbehalve zin in had, maar nu ben ik mama dankbaar dat ze me - bijna letterlijk - dat bad heeft ingeduwd.” Een paar maanden en veel slokken chloorwater later startte Jarno bij Swimming Team Waasland. Hij trainde bijna dagelijks, pakte titels en dwong selecties af voor Europese wedstrijden. Slechts een paar tienden van een seconde stonden tussen hem een ticket naar de Olympische Spelen in Japan. Een schouderblessure zou hem uiteindelijk doen overstappen naar de fiets. Begin vorig jaar kocht hij een racefiets over van wereldkampioen Ewoud Vroman. Sindsdien gaat het snel. “Zeker sinds mijn fietsprothese. Die klik ik rechtstreeks in de pedaal”, toont hij. Wist je dat ik nooit schrik heb gehad om weer op de fiets te kruipen? Leren autorijden was veel moeilijker. Ik was bang om iemand aan te doen wat mij was overkomen. Ik ben er zelfs voor naar de psycholoog gegaan.”
Elke dag trainen
Vorig jaar kon de Sint-Niklazenaar zich plaatsen voor het WK in Parijs en afgelopen zomer werd hij vijfde op de piste in het WK in Glasgow. “Ik had veel progressie gemaakt, dus stiekem hoopte ik op een vierde positie. Maar goed, ik was de jongste deelnemer in de top zes, dus ik heb nog voldoende groeipotentieel. De eerstvolgende wedstrijd is het WK in Rio de Janeiro, begin volgend jaar. Ik blijf elke dag trainen. Ofwel op de piste op de Blaarmeersen in Gent ofwel in de buurt van Sint-Niklaas. In de deelgemeenten zijn er heel wat mooie routes. Ik hoop op een medaille voor de kilometer tijdrijden."
Mentaal ijzersterk
Aan mentale en fysieke weerbaarheid heeft hij duidelijk geen tekort. Zelfs zijn droomjob heeft Jarno sinds kort te pakken gekregen. “Ik heb lang in de chiro gezeten en zwemles gegeven, waardoor ik besefte dat ik graag met kinderen werk. Sinds september sta ik in buitengewoon onderwijs op SBSO Baken. Op mijn allereerste dag ben ik in short naar school gegaan. Ik wilde me niet verstoppen. Ik wou dat de leerlingen de kans kregen om meteen alle vragen te stellen die in hen opkwamen, zodat we het daarna achter ons konden laten. Ik weiger mezelf een calimerocomplex aan te praten. Het is maar een been. Ik kan nog alles doen wat ik graag doe."
Dit interview is een artikel uit het stadsmagazine 'Stadskroniek'. Wil je meer lezen over onze stad? Lees Stadskroniek digitaal